Si Partia Konservatore i shpalli luftë të ftohtë Islamit- nga Peter Oborne MEE

Në këtë ekstrakt ekskluziv nga libri i tij i ri, komentatori fitues i çmimeve MEE Peter Oborne shpjegon sesi ideologët neokonservatorë në qeverinë e David Cameron i shihnin muslimanët britanikë si një komunitet subversiv.

Ky lloj konservatorizmi vdiq dalëngadalë, ose gjithsesi u pezullua, pas fatkeqësisë së përgjithshme zgjedhore të vitit 1997. Nga fundi i shekullit, Partisë Konservatore dukej se i kishte mbaruar avulli. Kjo reflektoi ndryshime të çuditshme në shoqëri, me të cilat ajo nuk mund të përballohej. Mbi të gjitha, ajo po vuante një kolaps në bazën e saj të anëtarësimit. Pas Luftës së Dytë Botërore, partia mund të mburrej me 2.8 milionë anëtarë, ose afërsisht një në dhjetën e popullsisë së rritur britanike që votonte. Në kohën kur David Cameron u bë kryeministër në vitin 2010, anëtarësia e partisë kishte rënë në më pak se 200,000. Kjo do të thoshte se partia kishte humbur shumë nga lidhja e saj me shoqërinë civile dhe kontrollohej gjithnjë e më shumë nga donatorët dhe grupet e veçanta të interesit, një proces i cili u pranua dhe madje u mirëprit nga Cameron dhe klika që e rrethonte

Cameron dhe aleatët e tij nuk e modeluan veten sipas lidershipit tradicional konservator, por sipas Tony Blair dhe kolegëve të tij modernizues Laburistë të rinj, të cilët ishin pozicionuar në opozitë me Partinë Laburiste tradicionale. Kryestrategu dhe kancelari i Cameron, George Osborne, u mburrej miqve të tij duke thënë "sa lehtë e kemi marrë përsipër partinë".

Kjo gjendje ishte e fshehur, pjesërisht për shkak të David Cameron. I shkolluar në Eton dhe i martuar me aristokracinë tokësore, ai kishte shenjat dalluese të një madhështie të modës së vjetër. Ky sfond nuk ishte mashtrues dhe shumë nga instinktet e David Cameron ishin qartazi konservatore. Por ai ishte njëkohësisht – falë një prej atyre paradokseve që padyshim janë krejtësisht karakteristike për klasën qeverisëse britanike – një anëtar i një elite të rrjedhshme ndërkombëtare dhe financiare.

Është e dobishme të krahasosh të riun David Cameron me George W Bush-in me një vështrim të shpejtë. Para se të hynte në Shtëpinë e Bardhë, Bush rrallë dukej i shqetësuar nga mendimet për ndonjë gjë të madhe. Kjo mund të ketë qenë një nga arsyet që elektorati amerikan u ngroh me të. Megjithatë, sapo erdhi në detyrë, ai u kap shpejt nga një klikë e udhëhequr nga nënpresidenti i tij Dick Cheney. Kështu ishte edhe me Cameron. Kryestrategu i tij, George Osborne, dhe ideologu i tij, Michael Gove, dominuan intelektualisht liderin e ri konservator. Pikëpamjet e tyre vinin nga krahu i djathtë i Partisë Republikane; Për sa i përket politikës së pushtetit, kjo ishte logjike. Laburistët e rinj ishin dominues në MB, ndërsa partitë e krahut të majtë ishin në rritje në Evropë. Pra, kishte kuptim që konservatorët e rinj ambicioz si Osborne dhe Gove të kërkonin të imitonin suksesin e republikanëve në SHBA.

Gazetarët politikë i etiketuan konservatorët Osborne si "modernizues". Është e vërtetë që ata ishin të rinj, metropolitanë, të lidhur mirë dhe (për një kohë) në modë. Por kjo etiketë nuk e tregoi historinë e plotë. Këta konservatorë të rinj ishin bërë adhurues të një botëkuptimi të ri dhe me ndikim: neokonservatorizmit. Ky është një term që duhet trajtuar me kujdes sepse tingëllon sikur është një mënyrë e përditësuar për të folur për konservatorizëm. Në fakt nuk është asgjë e tillë. Është më e saktë të mendosh për neokonservatorizmin si të kundërtën e konservatorizmit.

Konservatorët tradicionalë janë dyshues për ndryshimin. Ata pëlqejnë mënyrat e kr